نگاهی به مدیریت بحرانهای صنعتی در ایران
نگاهی به مدیریت بحرانهای صنعتی در ایران
مدیریت بحران به عنوان فرایندی نظام یافته تعریف می‌شود که طی این فرایند، سازمان تلاش می‌کند بحرانهای بالقوه را شناسایی و پیش‌بینی کند سپس در مقابل آنها اقدامات پیشگیرانه انجام دهد تا اثر آن را به حداقل برساند.
مدیریت بحران دارای ماهیت استراتژیک است و امروزه مدیریت بحران یک بخش اساسی از مدیریت استراتژیک است. به این معنی که در زمان طراحی استراتژی های سازمان و تعیین فرایندهای اصلی کسب و کار، بایستی وضعیت های بحرانی هم در نظر گرفته شود و برای پیشگیری و مقابله با آن برنامه ریزی گردد. بعبارت دیگر، شیوه هایی که یک سازمان، برای مقابله بحران ها در نظر می گیرد، بخشی از استراتژی های تضمین بقای خود آن سازمان به شمار میرود و بدون انجام اقدامات اساسی پیشگیرانه در حوزه مدیریت بحران، احتمال وقوع رخدادهای بحرانی نیز زیاد می‌شود. در این ارتباط باید بحران را هر نوع رخدادی تعریف کرد که وقوع آن اهداف اصلی یعنی سودآوری، اعتبار و یا حیات آن را به خطر می‌اندازد. باوجود ارتباطی که بین این دو وجود دارد، بسیار کم مشاهده شده است که در رشته مدیریت استراتژیک به بحرانهای داخل صنعت توجه شود . معمولاً مدیران سازمانها در تعیین استراتژی‌ها و هدفهای سازمانی، موضوع مدیریت شرایط اضطراری را نادیده می‌گیرند و در تعداد کمی از سازمانها، برنامه‌ای برای مواجه شدن با بحرانها در حاشیه یا متن برنامه‌های استراتژیک تهیه می‌شود.
موسسه فدرالی آژانس مدیریت شرایط اضطراری آمریکا (FEMA ) معتقد است که “مدیریت بحران” سه بخش عمده و اصلی دارد که این سه بخش، مطابق شکل زیر عبارتند از :
واکنش در شرایط اضطراری، سیستم فرماندهی رویداد، طرح استمرار کسب و کار
در این مطلب، ضمن شرح این سه بخش، معایب و مشکلات موجود در ایران مورد مبررسی و مطالعه انتقادی قرار گرفته است.
با احترام
علی رضایی